ภายใต้ภาวะเศรษฐกิจที่ไม่คล่องตัว คนได้รับผลกระทบอย่างทั่วถึง แม้แต่คนขายเสื้อผ้ามือสองยังต้องปรับตัวมองหาเทคนิคใหม่ๆมาช่วยในการขาย สิ่งหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาในตลาดมือสองที่มีอยู่เกลื่อนคือขายแบบ “บุฟเฟต์” คือขายกันเป็นกิโลกรัมหรือเป็นตะกร้า
ในปัตตานีมีคนทำบุฟเฟ่ต์แบบที่ว่านี้อย่างน้อยสองราย ที่หนึ่งคือที่ร้านของแบยาและซูนะห์ เจ้าใหญ่จากบ้านบางปู ต.ยะหริ่ง จ.ปัตตานี ข้างตลาดเทศบาลเมืองปัตตานี
“แบยาขายมา 20 กว่าปีแล้ว เรารับของมาจากมาเลเซียเป็นก้อนซูโม่ ฟ้า-ขาว และอีกหลากหลายที่ลูกค้าเรารู้ดีว่าของเราเป็นอย่างไร จึงขายมาได้จนทุกวันนี้ “ ปารีดะห์ ผู้จัดการร้านบุฟเฟต์บอกกล่าว ก้อนที่ว่าคือสินค้าเสื้อผ้าที่อัดกันมาเป็นก้อน
ร้านบุฟเฟต์เสื้อผ้ามือสองร้านนี้อยู่ริมกำแพงตลาดเทศบาลฯ เปิดตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสองทุ่ม การที่อยู่ใกล้ตลาดเทศบาลเมืองและเยื้องมัสยิดกลางปัตตานี ทำให้มีลูกค้าประจำและขาจรเข้าออกทั้งวัน ด้านหน้าร้านเป็นเสื้อผ้าคัดหัวกระสอบแขวนราว ส่วนที่วางบนชั้นและบนโต๊ะจะเป็นอีกราคาหนึ่ง ที่กองอยู่ตรงกลางคือส่วนที่เรียกว่า “บุฟเฟต์” กองยาวไปตลอดความยาวของกำแพง มีทั้งเสื้อ กางเกง ผ้านวม กระเป๋า และอื่นๆอีกมาก เจ้าของร้านบอกว่าลูกค้าให้การตอบรับดีมากกับการขายแบบบุฟเฟต์ที่ว่านี้
“เศรษฐกิจอย่างนี้ไม่ต้องขายแพง ให้เราและลูกค้าอยู่ได้ด้วยกัน ถือว่าอยู่ได้นะ คนนึงมาเลือกแล้วไม่ใช่ แต่กิโลเดียว แต่ได้เป็นตะกร้า”
ความดึงดูดของสินค้าร้านนี้คือการที่ไม่ผ่านคนกลาง จึงสามารถเปิดขายได้ในราคาต่ำ และเมื่อมีการ เปิด “กระสอบ” หรือ ”ก้อน” เสื้อผ้ากันที่ตลาดเปิดท้ายทุกวันจันทร์และวันพฤหัสบดี แล้วนำไปขายต่อร้านบุฟเฟ่ต์แห่งนี้ ทำให้มีการ “ลง” สินค้ามาใหม่กันตลอด เป็นจุดที่เรียกลูกค้าให้กลับมาในวันเวลาที่มีของใหม่ และอาศัยการหมุนเวียนเข้าออกของสินค้าที่เป็นไปอย่างรวดเร็วผสมผสานเข้าไป
บางทีคนขายของที่ทำให้ลูกค้ารู้สึกมีอำนาจต่อรองก็เป็นจุดดึงดูดด้วย “แม่ค้าใจดี ราคาถูก เสื้อผ้าสวย มาซื้อบ่อย” อับดุลคอนี สุหลง ลูกค้าประจำของบุฟเฟต์โลละ 50 บอ
อีกร้านบุฟเฟต์ในเมืองตานีคือ “บูฮายบุฟเฟต์” ร้านนี้ตั้งอยู่บนถนนเจริญประดิษฐ์หรือถนนสายม.อ. ที่ใครๆ ต่างรู้จัก ไลลา หรือ สมลัคน์ สุหร่าย เป็นเจ้าของไอเดียบุฟเฟต์ตะกร้าละ 99 และ 199 เปิดมาตั้งแต่ปี 2561 เพื่อให้เป็นหน้าร้านสำหรับสินค้าจากโกดังเสื้อผ้ากระสอบขาวจากญี่ปุ่น อันธุรกิจเสื้อผ้ามือสองของสามีและไลลา
“เราเป็นเจ้าเดียวที่เอากระสอบขาวมาขาย กระสอบขาวคือเสื้อผ้ามือสองจากญี่ปุ่น ทั้งโรงงานและเจ้าของคือญี่ปุ่นแท้ๆ อัดผ้ามาเป็นก้อนเข้ามาทางมาเลเซีย ข้ามมาทางด่านสะเดา เรามีโกดังที่สะเดาและหาดใหญ่” ไลลาบอกว่ากฎหมายไม่อนุญาตให้ตั้งโรงงานเสื้อผ้ามือสอง แต่ถึงตั้งได้จริงก็ไม่คุ้มกับการลงทุน โกดังจึงเป็นทางเลือกที่ดี
สามีของไลลาโลดแล่นในวงการนี้มานาน เขานำเข้าเสื้อผ้ากระสอบขาวจากญี่ปุ่นมาประมาณ 15 ปี ในช่วงสิบปีให้หลังไลลาได้เข้ามาช่วย ในช่วง 3-4 ปีที่ผ่านมาด้วยภาวะเศรษฐกิจที่เป็นอยู่ทำให้มีผลกระทบบ้าง เช่น ในฤดูหนาวเธอเคยขายเสื้อผ้ากันหนาวได้เป็นพันกระสอบ ขณะนี้ลดจำนวนลงอย่างมาก เธอจึงเปิดร้านบุฟเฟต์และขายในเพจออนไลน์ มีสินค้าออกสม่ำเสมอและเพิ่มจำนวนมากขึ้น จนเธอเริ่มเล็งว่าในอนาคตอาจจะเปิดขายออนไลน์เพียงอย่างเดียว
การเปิดพื้นที่ขายทั้งบนถนนและในโลกออนไลน์ทำให้ทั้งสองเป็นเถ้าแก่เพียงเจ้าเดียวก็ว่าได้ที่ไม่ได้นำสินค้าลงขายในตลาดนัด เนื่องจากไม่มีสตอคค้างในโกดัง ขณะที่เถ้าแก่อีกหลายรายที่ไม่มีร้านของตัวเองมักมีปัญหาว่าเมื่อนำของเข้ามาแล้วไม่มีหลักประกันว่าจะขายได้หมด ต้องทำอาศัยลูกค้ามารับของไปขายต่อ และต้องทำข้อตกลงกับลูกค้าที่รับของไปขายให้ซื้อเป็นแพค เช่นสั่งแจกเกตสวย 2 ก้อน ต้องเอาแจกเกตธรรมดาผสมไปด้วย 10 ก้อน เป็นต้น แล้วก็ต้องเอาสินค้าลงขายตามตลาดนัดเพื่อระบายของด้วย
เทคนิคการขายของมือสองของไลลาคือ ต้องขยัน ไม่ขยันคือจบ ประเด็นคือต้องทำมากขึ้น ไม่ใช่น้อยลง อย่างตัวเธอเองนอกจากขายแบบบุฟเฟต์ ยังต้องเพิ่มด้วยการเปิดขายออนไลน์ ทำไลฟ์หรือถ่ายทอดสด มีแอดมินเพจเข้าช่วย ประเด็นคือต้องทำมากขึ้นไม่ใช่น้อยลง
